Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,

όνομα ουσιαστικόν ,

πολύ ουσιαστικόν ,

ενικού αριθμού ,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,

γένους ανυπεράσπιστου .

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,

όνομα ουσιαστικόν ,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι .

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,

κύριο όνομα των θλίψεων ,

ενικού αριθμού ,

μόνο ενικού αριθμού

και άκλιτη .

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,

όνομα ουσιαστικόν ,

γένους θηλυκού ,

ενικός αριθμός .

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες .

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά

Γιόζεφ Μένγκελε

                                
                     Γιόζεφ Μένγκελε



Ο παράφρων ευγονιστής του Γ' Ράιχ κέρδισε επαξίως το παρατσούκλι «Αγγελος του Θανάτου» που του παρεχώρησε εν πλήρει αποτροπιασμώ η Ιστορία. Τις «ημέρες της διαλογής» έστελνε τους μισούς στα αριστερά ­ κάτω από τις «ντουσιέρες» με το Zyglon Β ­ και τους άλλους μισούς στα δεξιά ­ να συμπληρώσουν τη θητεία τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα πειράματά του θα μείνουν να θυμίζουν στην ιατρική επιστήμη ποιο είναι το κόστος της υπέρβασης των ορίων της ­ πειράματα τεχνητής υποθερμίας (κατά τα οποία οι «ασθενείς» του παρέμεναν επί ώρες σε δοχεία με παγωμένο νερό) και υπερθερμίας, δοκιμές βακτηριολογικών όπλων και νέων φαρμάκων, στειρώσεις με τεράστιες δόσεις ραδιενέργειας, πειράματα στέρησης αισθητηριακών ερεθισμάτων. Ιδιαίτερη αδυναμία του όλες οι βδελυρές «παρεκκλίσεις» της αρίας φυλής ­ οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι, οι νάνοι, οι γίγαντες, οι έχοντες άλλο χρώμα οφθαλμών από το γαλάζιο κ.ο.κ. ­ και φυσικά τα δίδυμα, που συνήθως μετά τη νεκροτομή υποβάλλονταν σε λεπτομερή ανθρωπομετρική καταγραφή των εσωτερικών τους οργάνων. Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει ποτέ εαυτήν για το ότι ο επονομαζόμενος «Αγγελος του Θανάτου» θα γνωρίσει μόνο τη θεία δίκη ­ ο Μένγκελε πέθανε το 1979 από εγκεφαλικό ενώ κολυμπούσε κάπου κοντά στο Σάο Πάολο.

Η λέξη της ημέρας.

   Ετυμολογία 

ηδονή < αρχαία ελληνική ἡδονή < ἥδομαι < πρωτοελληνική *hwā́domai < ινδοευρωπαϊκή *sweh₂d- (γλυκός)

Προφορά

ΔΦΑ : /i.ðɔ.ˈni/

     Ουσιαστικό

ηδονή θηλυκό

Ø  η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε, όταν ικανοποιούνται οι φυσικές- 

βιολογικές επιθυμίες, ανάγκες ή ορμές μας

Ø  (ειδικότερα) η έντονη σωματική ευχαρίστηση που αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια της ικανοποίησης της γενετήσιας ορμής μας

·         Αδελφή της ηδονής είναι η λύπη Αίσωπος

·         Άριστο πράγμα να εξουσιάζει κανείς τις ηδονές του Αρίστιππος

·         Βραχεία είναι η τέρψη της πρόστυχης ηδονής Ευριπίδης

·         Δέλεαρ δεινόν ηδονή (Η ηδονή αποτελεί σοβαρό δόλωμα) Πλάτων

·         Ενώ η φιλόσοφοι λογομαχούν, τι είναι σπουδαιότερο: η αρετή είτε η ηδονή, εσύ ψάξε τον τρόπο να τα αποκτήσεις και τα δυο Μπέικον Φ.

·         Η δίψα για ηδονή σε κάνει σκληρό Μπουάστ Π.

·         Η εγκράτεια παρέχει αξιομνημόνευτες ηδονές Σωκράτης

·         Η εγκράτεια προσθέτει νοστιμάδα στην ευχαρίστηση Σενέκας

·         Η ηδονή μοιάζει με μεθύσι, που άμα περάσει, μας μένει η ζαλάδα

·         Ηδονή είναι η αίσθηση μιας λειτουργίας σύμφωνης προς τη φύση μέσα στο σώμα μας Αρίστιππος

·         Ηδονήν φεύγε (Να αποφεύγεις την ηδονή) Χίλων

·         Ηδονής κρατείν (Στην ηδονή να έχεις εγκράτεια) Κλεόβουλος

·         Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή Πλάτωνας

·         Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή Πλάτωνας

·         Μια ηδονή είναι περισσότερο γλυκειά, όταν προσμένει πιο πολλή Λεβέκ

·         Ο πόνος υπερτερεί της ηδονής Σοπενχάουερ

·         Οι αισχρές ηδονές χαρακτηρίζουν τον πρόστυχο άνδρα

·         Ολίγη είναι η ευχαρίστηση από άκαιρη ηδονή Ευριπίδης

·         Πολλές φορές μια σύντομη ευχαρίστηση γεννά μακρά λύπη Αρχαίο ρητό

·         Στην ηδονή να έχεις εγκράτεια Κλεόβουλος

·         Στον ακόλαστο οι λύπες ξεπερνούν τις ηδονές στο μέγεθος, στον αριθμό και στην πυκνότητα Πλάτωνας

·         Τα κέρδη των πονηρών βραχυχρόνια ηδονή, αργότερα όμως διαρκής λύπη Αντιφάνης

·         Το όμορφο πρόσωπο είναι η ηδονή των αισθήσεων Σααδή

·         Φεύγειν σαρκών πλεονασμόν (Να αποφεύγουμε τις σαρκικές καταχρήσεις) Πυθαγόρας

Για ποιο λόγο φυτεύουν κυπαρίσσια στα νεκροταφεία;

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.

Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα, αλλά και του Ζέφυρου. Σύντροφό του είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Μία καλοκαιρινή μέρα, ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο.

Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυά του αιώνια. Ο αρχαιοελληνικός μύθος του Κυπάρισσου που θρηνεί το σκοτωμένο ελάφι Ο Απόλλωνας μάταια προσπάθησε να μεταπείσει τον αγαπημένο του Κυπάρισσο, αλλά εκείνος απαρηγόρητος ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ο θεός λυπήθηκε τον πονεμένο νέο και αποφάσισε να τον ανακουφίσει από τη δυστυχία του.

Έτσι τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι από το οποίο αιώνια θα βγαίνουν τα πένθιμα δάκρυα σαν σταγόνες. Η σουβλερή μύτη του κυπαρισσιού που καρφωνόταν στον ουρανό, θα θύμιζε το ακόντιο με το οποίο πέθανε το ιερό ελάφι.

Οι αρχαίοι Έλληνες, σε ένδειξη πένθους, κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Επίσης, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών τους ή έκαιγαν πάνω σε αυτά τις νεκρικές σωρούς….

Το κυπαρίσσι έχει ρίζες στους αρχαιοελληνικούς μύθους, αλλά έγινε μέρος και της χριστιανικής παράδοσης. Στην Παναγιά τη Μεσοσπορίτισσα στον Μαραθώνα υπάρχει και η αγιογραφία, του Άγιου Σωκράτη! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εδώ έγινε η σπουδαία μάχη του Μαραθώνα και κάποιος θέλησε να τιμήσει και τον Σωκράτη. Αυτόν που κήρυξε πρώτος τον έναν Θεό και θανατώθηκε με την κατηγορία της αθεΐας. Φωτογραφία: Χρ.Βασιλόπουλος

Η χριστιανική παράδοση

Το κυπαρίσσι θεωρήθηκε πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία. Οι Χριστιανοί ορθόδοξοι, λόγο της μορφής του, θεωρούν ότι συνδέει τη γη με τον ουρανό και «βοηθούν τις ψυχές να ανέβουν στον ουρανό». Στη Δημητσάνα υπάρχει το περίφημο κυπαρίσσι που φύτεψε ο Θ. Κολοκοτρώνης στη μνήμη του αδελφού του, Γιάννου, που σκοτώθηκε στην περιοχή.

Η πραγματικότητα Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens) εξαφανίζουν τις ανεπιθύμητες μυρωδιές και κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο στα νεκροταφεία. Μάλλον όμως η αλήθεια βρίσκεται στο ριζικό του σύστημα: το κυπαρίσσι, ανεξαρτήτως εδάφους και κλίματος έχει πασσαλώδες και βαθύ ριζικό σύστημα, χωρίς να απλώνεται και να ανασηκώνει το έδαφος και έτσι δεν επηρεάζει τα ταφικά μνημεία.

ΠΗΓΗ 

Κρήτες της Κωνσταντινούπολης...

Οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης

Η 29 Μαϊου αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας, αφού όπως μας έμαθαν στο σχολείο οι διδάσκοντες την ιστορία, σαν την ημέρα αυτή  η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων του σουλτάνου Μωάμεθ Β' του Πορθητή, ύστερα από έναν άνισο και ηρωικό αγώνα και πολιορκία ενός έτους από τις ορδές των Τούρκων.
Όλοι ξέρουμε ότι οι Τούρκοι μπήκαν από την Κερκόπορτα, τη γνωστή φράση Η Πόλις εάλω, ότι ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά μαχόμενος και ότι η Πόλη στη συνέχεια λεηλατήθηκε αβασάνιστα από τους Τούρκους και οι περισσότεροι Βυζαντινοί σφαγιάστηκαν.
Αυτό που δε γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης ήταν Κρητικοί υπό την ηγεσία του Σφακιανού ναύαρχου και πλοιοκτήτη Μανούσου Καλλικράτη από τα Σφακιά.
Ο Δρουγγάριος Μανούσος Καλλικράτης λοιπόν ηγήθηκε το Μάρτιο του 1453 σώματος Κρητικών εθελοντών πολεμιστών που προσέτρεξαν στην Κωνσταντινούπολη για βοήθεια προς την άλλοτε κραταιά πρωτεύουσα του Βυζαντίου.
Ο Καλλικράτης ξεκίνησε από τα Σφακιά το Μάρτιο του 1453 στα 80 του χρόνια επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος 1500 Κρητικών, όχι μόνο από τα Σφακιά, αλλά από όλη την Κρήτη για ανακούφιση και ενίσχυση των πολιορκημένων Βυζαντινών, που ήδη υπέφεραν πολύμηνη τουρκική πολιορκία.
Ξεκίνησαν στις 18 Μαρτίου 1453 από τη Σούδα με 5 καράβια, εκ των οποίων τα τρία ιδιοκτησίας του Καλλικράτη, που ήταν καπετάνιος και σε ένα από αυτά.
Στα υπόλοιπα καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τα Ασκύφου Σφακίων, ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία Χανίων, ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο. 
Όταν μπήκαν στα Δαρδανέλια βομβαρδίστηκαν από τους Τούρκους, αλλά είχαν ελάχιστες απώλειες, ενώ σε επόμενη ναυμαχία πλέον των 10 ωρών πνίγηκαν χίλιοι Τούρκοι παρά τα 12 γιουρούσια που είχαν κάνει ενώ και οι Κρητικοί έχασαν 600 άνδρες. 
Η συνολική ναυτική και στρατιωτική υποστήριξη των Κρητών έφτανε τα 1500 άτομα και επάνδρωσαν τους 3 από τους συνολικά 112 οχυρωματικούς πύργους των τειχών της Πόλης στην είσοδο του Κεράτιου κόλπου δίπλα στη δεσιά της αλυσίδας.
Οι σπουδαίοι αυτοί πολεμιστές επέδειξαν τρομερό θάρρος, ανδρεία και παληκαριά και πολεμούσαν λυσσαλέα τους μαινόμενους Τούρκους, ακόμα και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Οθωμανοί είχαν κατακτήσει ολόκληρη την Πόλη καταλύοντας κάθε εστία αντίστασης εκτός από τους πύργους του Βασιλείου, του Λέοντος, την Ωραία Πύλη και του Αλεξίου που κρατούσαν σθεναρή αντίσταση έχοντας εξολοθρεύσει αμέτρητους Τούρκους.
Ο Μωάμεθ έμεινε εντυπωσιασμένος από την πολεμική ικανότητα των Κρητικών και τους πρότεινε να παραδοθούν στέλνοντας δύο πασάδες με λευκή σημαία, αφού ο αγώνας τους ήταν ανώφελος πλέον, με τους δικούς του όρους.
Οι Καλλικρατιανοί δέχτηκαν να παραδοθούν με τον όρο ότι θα έφευγαν αλώβητοι, χωρίς να τους πειράξουν με τον οπλισμό τους, τα υπάρχοντά τους και τα καράβια τους.
Πράγματι οι Τούρκοι δεν τους πείραξαν και οι Κρητικοί παρέλασαν συντεταγμένοι μπροστά τους γεμάτοι περηφάνεια και με την ανωτερότητα του νικητή, εφόσον δεν ηττήθηκαν στο πεδίο της μάχης, πράγμα που τους το αναγνώρισε και ο Μωάμεθ. με δόξα και τιμή.
Από τους καπετάνιους μόνο ο Καλλικράτης επέζησε και στο ταξίδι της επιστροφής τιμονιέρης του καραβιού του ήταν ο Παναγής Χαλκούσης από το Χάνδακα. 
Όταν επέστρεψαν στην Κρήτη κατά τη διάρκεια των εορτασμών χορεύτηκε για πρώτη φορά ο θρυλικός χανιώτικος συρτός, ο πρώτος χορός της Κρήτης.
Αποχωρώντας οι Κρήτες μπήκαν σε δύο πλοία και έφυγαν για την Κρήτη, με την τιμή του τελευταίου ελληνικού σώματος που πολέμησε για την ελευθερία της μεγάλης πρωτεύουσας του Βυζαντίου.
Στο ταξίδι της επιστροφής θρυλείται ότι το ένα καράβι ναυάγησε ανοιχτά του Αγίου Όρους και οι εναπομείναντες επέτρεψαν το καλοκαίρι του 1453 στην Κρήτη.
Κάποιοι θα πουν ότι φουσκώνεται κάπως το γεγονός και ότι μπλέκεται ο λαϊκός μύθος με την πραγματικότητα, αλλά τα γεγονότα τα επιβεβαιώνει ο Γεώργιος Φραντζής, φίλος και σύμβουλος του Παλαιολόγου και πρωτοβεστιάριος στην Πόλη γράφοντας:
«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι, έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι εθελοντές από την Κρήτη που πολέμησαν σαν λιοντάρια και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την Πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με τα πλοία και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους». Θέλοντας να δείξει στους δικούς του στρατιώτες ότι η αφοσίωση στο καθήκον και η αυτοθυσία αμείβεται, ώστε να παραδειγματιστούν.

Άλλωστε και οι Τούρκοι ήθελαν να πλιατσικολογήσουν εφόσον είχαν καταλάβει την Πόλη και δε θα διακινδύνευαν τη ζωή τους για μερικά όπλα που θεωρούσαν ασήμαντα και έτσι επέτρεψαν στους Καλλικρατιανούς να φύγουν αλώβητοι.
Προς τιμή του Μανούσου Καλλικράτη, δόθηκε το όνομά του σε ένα πολύ ιστορικό χωριό της επαρχίας Σφακίων, το ανατολικότερο στα σύνορα με το Ρέθυμνο, την μια είσοδο της επαρχίας που πολλές φορές κάηκε και πλήρωσε με πολύ αίμα τους αγώνες για την ελευθερία τόσο επί Τουρκοκρατίας όσο και στη γερμανική κατοχή.
Αυτό το χωριό είναι ο ιστορικός Καλλικράτης στα 540 μέτρα υψόμετρο στο οποίο έχει στηθεί ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για το μεγάλο Μανούσο Καλλικράτη.
Συνολικά πίσω στην Κρήτη γύρισαν 170 από το αρχικό σώμα των πολεμιστών 
Δόξα και τιμή στον Μανούσο Καλλικράτη και τους συμπολεμιστές του.

Φωτογραφία: Το μνημείο του Μανούσου Καλλικράτη στο ομώνυμο χωριό των Σφακίων.

 ΠΗΓΗ