Ιστορίες απιστίας νούμερο1.Εσείς τι θα κάνατε ;

Ο Γιώργος ένας άντρας 45 χρονών αφοσιωμένος στη δουλειά και την οικογένεια του.Ήταν παντρεμένος 25 χρόνια.Ο  Γ.  είχε ερωτευτεί τρελά την Μαίρη ,ήταν αυθόρμητη  εξωστρεφής και ήταν πάντα δίπλα του να τον στηρίζει ...το ίδιο  και εκείνος.Αποκτήσανε δυο παιδιά τα οποία σπούδαζαν και ζούσαν  πλέον σε άλλη πόλη.Όλα κυλούσαν ομαλά χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα ως τη στιγμή που όλα άλλαξαν.Ο  Γ.  άρχισε να παρατηρεί κάποιες αλλαγές στη γυναίκα του.Το πρώτο που τον προβλημάτισε ήταν οι δικαιολογίες που έβρισκε η Μαίρη προκειμένου να τον αποφεύγει ερωτικά.
Όταν τη ρωτούσε, πάντα ήταν κουρασμένη ή στρεσαρισμένη.Έδειχνε κατανόηση πιστεύοντας ότι μπορεί να περνάει μια φάση.Σκέφτηκε ότι μπορεί να νιώθει παραμελημένη ,έτσι αποφάσισε να έρθει πιο κοντά της.Έπαιρνε τηλέφωνα από τη δουλειά τα μεσημέρια και της έλεγε να βγουν να φάνε και να πάνε κάποια βόλτα.Η απάντηση ήταν μονίμως αρνητική.Κάποια στιγμή του είπε πως πήγε στο γιατρό και της έδωσε κάτι χάπια για το στρες τα οποία προκαλούν κούραση και υπνηλία.
Ο Γ. άρχισε να ανησυχεί για την υγεία της.Της τηλεφωνούσε από τη δουλειά αν ήθελε να να γυρίσει νωρίτερα και αυτή του έλεγε ότι είναι κουρασμένη θα παραγγείλει κάτι να φάει και θα πέσει για ύπνο.Πύκνωσε τα τηλέφωνα κατά τη διάρκεια της ημέρας όχι ότι έγινε ζηλιάρης ούτε για να τη χειραγωγήσει ,απλά ήθελε να κατευνάσει τις αμφιβολίες του.Η Μ. όμως ποτέ δεν έλειπε αδικαιολόγητα ,ακολουθούσε το ίδιο πρόγραμμα.Από την μια ηρέμησε γιατί δεν μπορεί να τον απατούσε και από την άλλη άρχισε να φοβάται περισσότερο για την υγεία της.Τότε συνέβη κάτι πολύ περίεργο.Καθώς κοιτούσε τους λογαριασμούς διαπίστωσε ότι υπήρχαν πολλές χρεώσεις σε μια πιτσαρία και το ακόμα πιο παράξενο ήταν ότι το φιλοδώρημα ήταν περίπου ίσο με τη τιμή της πίτσας.Δεν μπορούσε να πιστ¨εψει ότι η γυναίκα του έγινε τόσο σπάταλη και δεν υπολόγιζε τον κόπο του.Ή τρελάθηκε ή κάτι άλλο έτρεχε.Την επόμενη κιόλας μέρα έφυγε από τη δουλειά του το μεσημέρι,πάρκαρε κοντά στο σπίτι και τηλεφώνησε στην Μ. του απάντησε τα συνηθισμένα.Αποφάσισε να περιμένει λίγο και στη συνέχεια πήγε σπίτι του.Ανοίγοντας την πόρτα βρέθηκε μπροστά σε αυτό που κανείς δεν θέλει να δει.Η γυναίκα του με τον ντελιβερά της πιτσαρίας.Θόλωσε Άρχισε να χτυπάει αυτόν και να βρίζει την Μαίρη.Ήρθε η αστυνομία.Έχει ένα μήνα που έφυγε από το σπίτι,Εκείνη θέλει να γυρίσει και χτυπιέται ότι τον αγαπάει.Ήταν μια ανοησία και το έχει μετανιώσει πολύ,Ο Γ. την αγαπάει αλλά δεν μπορεί να την συγχωρέσει.

Το μεγαλύτερο ανεξιχνίαστο ΕΓΚΛΗΜΑ όλων των εποχών!!Ποια είναι η ιστορία της "Μαύρης Ντάλιας"

Το ανεξιχνίαστο έγκλημα που συνεχίζει να στοιχειώνει τα αστυνομικά χρονικά.

Μια μητέρα που βόλταρε αμέριμνη με το παιδί της στους δρόμους του Λος Άντζελες έμελλε να απαντήσει το ειδεχθές πρόσωπο του τρόμου: το ακρωτηριασμένο και βεβηλωμένο πτώμα μιας ελκυστικής χολιγουντιανής σταρλετίτσας κειτόταν ακριβώς μπροστά της.

Η 22χρονη Αμερικανίδα Elizabeth Short ήταν το τραγικό θύμα μιας βάρβαρης δολοφονίας που θα γινόταν παγκόσμια είδηση: παίρνοντας το παρατσούκλι «Μαύρη Ντάλια», η Short θα βρισκόταν κομμένη στα δύο και ακρωτηριασμένη σε ακραίο βαθμό σε αλάνα του Λος Άντζελες στις 15 Ιανουαρίου 1947.

Η ανεξιχνίαστη μέχρι και σήμερα υπόθεση θα πυροδοτούσε πλήθος λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων, με τη φρικαλεότητα της δολοφονίας να μαγνητίζει την προσοχή του κοινού. Περισσότεροι μάλιστα από 60 άνθρωποι θα ομολογούσαν έκτοτε το στυγερό φονικό, κυρίως άντρες, χωρίς ωστόσο να είναι οι δράστες.

Η υπόθεση είναι ακόμα ανοιχτή και οι έρευνες συνεχίζονται σε μια από τις πλέον πολύκροτες υποθέσεις των εγκληματολογικών χρονικών, παρά τα 66 χρόνια που έχουν περάσει...

• Η υπόθεση

Η νεαρή και ελκυστική Elizabeth Short, που δούλευε ως μοντέλο και κυνηγούσε το όνειρο της κινηματογραφικής καριέρας, χαρακτηριζόταν από φίλους και γνωστούς ως καλοσυνάτη και γλυκομίλητη. Ήταν βέβαια ιδιαίτερα φιλόδοξη και έκανε ό,τι μπορούσε για να προωθήσει την άνοδό της στο στερέωμα της showbiz.

Η σταρλετίτσα συνήθιζε να κοιμάται την ημέρα και να ξενυχτά τα βράδια, με την καθημερινή αυτή ρουτίνα να της στερεί ωστόσο την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή: όλοι την αγαπούσαν, κανείς όμως δεν την ήξερε καλά. Οι οικείοι της παραπονούνταν μάλιστα συχνά ότι ποτέ δεν μοιραζόταν μαζί τους προσωπικά θέματα, αφήνοντας τη ζωή της εν πολλοίς στο σκοτάδι.

Το αινιγματικό κορίτσι από τη Βοστόνη ήταν λοιπόν ήδη μυστήριο, προτού ακόμα μετατραπεί στο τραγικό θύμα του ειδεχθούς εγκλήματος που θα έμενε στην ιστορία της ανθρώπινης φρίκης ως ένα από τα πλέον διαβόητα παραδείγματα άλυτων υποθέσεων.

Στις 15 Ιανουαρίου 1947 λοιπόν η βάναυσα κακοποιημένη σορός της Elizabeth Short θα άφηνε όλη την Αμερική σε κατάσταση σοκ με τη στυγερότητα του εγκλήματος. Το πτώμα της εντοπίστηκε σε αλάνα του Λος Άντζελες στις 10:00 το πρωί, όταν η Betty Bersinger -που κρατούσε στο χέρι την 3χρονη κόρη της- είδε την άτυχη κοπέλα, την οποία πέρασε αρχικά για κούκλα: σύντομα ωστόσο θα ανακάλυπτε με αποτροπιασμό ότι επρόκειτο για άνθρωπο.

Το σώμα της Elizabeth είχε κοπεί στα δυο, την ίδια ώρα που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά μετά τον θάνατό της, με τον ακρωτηριασμένο κορμό της να έχει στραγγιστεί επιμελώς από κάθε σταγόνα αίματος. Το πρόσωπό της ήταν επίσης χαραγμένο: μια μεγάλη τομή από την άκρη του στόματος ως το αυτί έδινε στην τραγική κοπέλα ένα φρικιαστικό χαμόγελο.

Και βέβαια πολλαπλές χαρακιές εντοπίστηκαν στο σώμα της, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρα κομμάτια σάρκας είχαν αφαιρεθεί από το στήθος και τους μηρούς της. Το πτώμα είχε μάλιστα πλυθεί και καθαριστεί, ενώ είχε τοποθετηθεί στον τόπο του εγκλήματος σε στάση «πόζας». Σημάδια από δεσμά ανακαλύφθηκαν στους αστραγάλους, τους καρπούς και τον λαιμό σε κάτι που ήταν ξεκάθαρα έργο διαταραγμένου ψυχικά ανθρώπου. Η αυτοψία έδειξε θάνατο από αιμορραγία, η οποία προκλήθηκε από εκτεταμένα τραύματα στο κεφάλι.

Δίπλα στο πτώμα βρέθηκε μόνο ένα σακί τσιμέντου που περιείχε σταγόνες αίματος, με την έλλειψη στοιχείων να είναι παγερά εξοργιστική...

• Ο Τύπος
• 
  

Η υπόθεση της Elizabeth Short δεν θα αργούσε να μαγνητίσει το συλλογικό φαντασιακό, με τον Τύπο να κάνει φυσικά ό,τι μπορεί για να κρατήσει το περιστατικό στην επικαιρότητα: το μαύρο ταγέρ με το οποίο εθεάθη για τελευταία φορά η ηθοποιός σύντομα θα γινόταν «στενή φούστα και διαφανής μπλούζα», ενώ η ίδια θα έπαιρνε τα παρατσούκλι «Μαύρη Ντάλια», τόσο εξαιτίας των μαύρων ενδυμάτων που συνήθιζε να φορά όσο βέβαια και του «περιπετειώδους χαρακτήρα» της.

Όσο μάλιστα περνούσε ο καιρός, η αποκάλυψη «πιπεράτων» πληροφοριών για τη ζωή της συνέχιζε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, με τις εφημερίδες της πόλης να φτάνουν μάλιστα μέχρι και στο σημείο να ανασυγκροτούν βήμα-το-βήμα τη θυματοποίησή της: έφταιγε πια ο τρόπος ζωής της, που την είχε μετατρέψει σε στόχο του ψυχοπαθούς δολοφόνου.

Στις 23 Ιανουαρίου 1947, η καθημερινή εφημερίδα Los Angeles Examiner δέχτηκε τηλεφώνημα από κάποιον που ισχυριζόταν ότι ήταν ο δολοφόνος της Short, ο οποίος σύντομα θα έπαιρνε το παρατσούκλι «Εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας». Την επόμενη μέρα ένα πακέτο στάλθηκε στην εφημερίδα που περιείχε προσωπικά αντικείμενα της κοπέλας αλλά και σημειωματάριο με το όνομα του ανθρώπου που είχε τηλεφωνήσει την προηγουμένη στην εφημερίδα -και θεωρήθηκε αυτόματα ύποπτος.

Η αστυνομική έρευνα δεν απέδωσε ωστόσο καρπούς, ενώ σύντομα περισσότεροι από 60 άνθρωποι -άντρες και γυναίκες- θα ομολογούσαν την ανθρωποκτονία, με την αστυνομία να βομβαρδίζεται κυριολεκτικά από πληροφορίες και «υπόπτους» κάθε φορά που οι εφημερίδες έκαναν λόγο για τη Μαύρη Ντάλια ή ένα νέο βιβλίο (ή ταινία) έβγαινε στην κυκλοφορία!

Η αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να εξιχνιάσει το έγκλημα...

• Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή

Δεν είναι μόνο ότι η υπόθεση της Μαύρης Ντάλιας δεν έχει κλείσει ποτέ, είναι κυρίως ότι συνεχίζει να απασχολεί τον κόσμο και τις Αρχές. Πολύ πρόσφατα, στις αρχές του 2013, η Ντάλια επέστρεψε στα πρωτοσέλιδα, όταν άρθρο της εφημερίδας San Bernardino Sun περιέγραψε λεπτομερώς την τελευταία έρευνα που έγινε στην υπόθεση: ο συνταξιούχος αστυνομικός Paul Dostie, ο συγγραφέας Steve Hodel και ένας αστυνομικός σκύλος φέρεται να εντόπισαν ίχνη από τη σάρκα της Ντάλιας.

Ο συγγραφέας υποψιαζόταν για χρόνια τον πατέρα του, Dr. George Hill Hodel, ως δράστη του στυγερού φόνου, γι' αυτό και αποφάσισε τον Φεβρουάριο του 2013 να ξεψαχνίσει το σπίτι του για αποδείξεις, με τη βοήθεια φυσικά του αστυνομικού σκύλου. Ο σκύλος φέρεται λοιπόν να εντόπισε την οσμή της αποσυντεθειμένης σάρκας της Elizabeth Short στο υπόγειο της οικίας, με την ερευνητική ομάδα να στέλνει κατευθείαν δείγμα από το χώμα του υπογείου για εξέταση.

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι διαθέτει πλέον αδιάσειστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον πατέρα του ως τον ασύλληπτο για 66 χρόνια εγκληματία...

• Ποια ήταν όμως η Μαύρη Ντάλια;

Η Elizabeth Short γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1924 στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης, με τον πατέρα να εγκαταλείπει τη μητέρα και τα πέντε κορίτσια όταν η Elizabeth ήταν 5 ετών. Σε ηλικία 16 ετών ωστόσο, η έφηβη Elizabeth θα εγκατέλειπε το πατρικό της και θα μετακόμιζε στην Καλιφόρνια για να ζήσει με τον πατέρα της και να κυνηγήσει φυσικά το κινηματογραφικό όνειρο.

Ο πατέρας ωστόσο σύντομα θα ενοχλούταν από τον ξέφρενο τρόπο ζωής της κόρης του και θα την έδιωχνε από το σπίτι, με την ίδια να συλλαμβάνεται λίγο αργότερα για κατανάλωση αλκοόλ (ήταν ακόμα ανήλικη) και να στέλνεται «πακέτο» στη μητέρα της στη Βοστόνη.

Το 1944, η Elizabeth βρέθηκε στο Μαϊάμι, όπου και γνώρισε τον «Ιπτάμενο Τίγρη» Major Matt Gordon, με τον οποίο ερωτεύτηκαν σφοδρά και αποφάσισαν να παντρευτούν. Ο ίδιος σκοτώθηκε ωστόσο επιστρέφοντας από το μέτωπο του πολέμου.

Τον Ιούλιο του 1946, η Elizabeth μετακομίζει εκ νέου στην Καλιφόρνια και διαμένει στο σπίτι πρώην συντρόφου της. Η σχέση δεν θα κρατούσε για πολύ και η κοπέλα βρέθηκε και πάλι στους δρόμους. Τελευταίος σταθμός ήταν το διαμέρισμα στο Χόλιγουντ, το οποίο μοιραζόταν με 4 άλλες κοπέλες, στην προσπάθεια να κάνει πράξη το όνειρό της: να γίνει γνωστή στον κινηματογράφο.

Σε μια περίεργη τροπή της μοίρας, η Elizabeth Short θα γινόταν τελικά διάσημη με το αποτρόπαιο χρονικό του θανάτου της, όταν η τραγική ειρωνεία αποκάλυψε το σαρδόνιο χαμόγελό της...

Πηγή: newsbeast.gr

ΕΙΔΕΧΘΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

ΤΗΝ ΕΚΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Ενα “σατανικό ζευγάρι” ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία έστησε ολόκληρη φρικιαστική επιχείρηση, παίρνοντας την ιδέα από... αστυνομική ταινία. Παραπλάνησαν την 39χρονη Σκοπιανή Βιολέτα Βελιανόφσκα ότι ήθελαν να την απασχολήσουν στο εστιατόριό τους στη Γερμανία και την επιβίβασαν στο αυτοκίνητό τους.
Το Νοέμβριο του 2003, στην εθνική οδό Έδεσσας - Φλώρινας, αφού την υπνώτισαν, έβαλαν φωτιά και την έκαψαν ζωντανή, μπροστά στα μάτια του 17χρονου γιου τους. Στη συνέχεια ο βασικός κατηγορούμενος Νικόλαος Γκεσόπουλος υποστήριξε στην αστυνομία ότι η νεκρή ήταν η σύζυγός του, που έπεσε θύμα τροχαίου, “αναγνώρισε” μάλιστα στο νεκροτομείο το πτώμα της τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του. Σκοπός τους κατηγορήθηκαν ότι ήταν να εισπράξουν 1.500.000 ευρώ, ποσό για το οποίο είχε ασφαλιστεί η σύζυγός του, Μαρία Γκεσοπούλου, η οποία μετά το στυγερό έγκλημα κρύφτηκε στο πατρικό σπίτι της οικογένειας στους Λόφους της Φλώρινας.
Το έγκλημα αποκαλύφτηκε από τον ίδιο τον Γκεσόπουλο, ο οποίος από τη φωτιά που έβαλε κάηκε στο χέρι και στη συνέχεια ομολόγησε, επιρρίπτοντας τις ευθύνες του σατανικού σχεδίου στη γυναίκα του. Και οι δύο καταδικάστηκαν και είναι στη φυλακή.
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=22353

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΟΣ

Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτo

Μια σκληρή και ωμή ιστορία πίσω από ένα τραγούδι που ανέθρεψε γενιές παιδιών

 Δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να μην γνωρίζει το παιδικό αυτό τραγουδάκι.Πίσω όμως από το χαρούμενο σκοπό, κρύβεται μια πολύ σκληρή ιστορία Το «να δούμε ποιος θα φαγωθεί» μπορεί να είναι το αστείο και το παιχνίδι μεταξύ αγοριών και κοριτσιών ή «αντίπαλων» ομάδων στα παιδικά παιχνίδια, ωστόσο, ο στίχος αποκαλύπτει την ιστορία του κανιβαλισμού που συνέβη στο… μικρό αταξίδευτο καράβι!

Ποιο είναι όμως το μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο

 Ήταν 17 Ιουνίου 1816 όταν  η γαλλική φρεγάτα φρεγάτα Medusa, σαλπάρησε από το Ροσφόρ στο Σαράντ Μαριτίμ της Γαλλίας. Τελικός προορισμός της ήταν το λιμάνι Πόρ Λουί της Σενεγάλης. Μαζί με τη Medusa ξεκινάνε για να κάνουν το ίδιο ταξίδι τρία ακόμα πλοία. Το Argus, το ανεφοδιαστικό Loire και η κορβέτα Echo.

Στη φρεγάτα επέβαιναν 400 επιβάτες κι επιπλέον πλήρωμα 160 ατόμων. Ανάμεσα στους επιβάτες και ο νέος κυβερνήτης της Σενεγάλης Ζυλιέν-Ντεζιρέ Σμαλτζ με την σύζυγό του. Καπετάνιος ήταν ο θαλασσόλυκος, Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ, που όμως είχε να βγει στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερα από 20 χρόνια.

Ήταν φίλος του βασιλιά της Γαλλίας και αυτό του έδωσε το εισιτήριο για το τιμόνι του πλοίου. Ο καπετάνιος ήθελε να εντυπωσιάσει τον βασιλιά αλλά και τους επιβάτες του πλοίου και έτσι όταν η νηοπομπή ξεκίνησε, αγνόησε τους καπετάνιους των τριών άλλων πλοίων και χάραξε τη δική του πορεία, έχοντας μεγαλύτερη ταχύτητα από τους υπόλοιπους.

Και το μακρύ ταξίδι στη Μεσόγειο, μόλις ξεκίνησε...

Μπορεί ο Σωμερύ να ήταν θαλασσόλυκος αλλά τα πολλά χρόνια στη στεριά τον είχαν… σκουριάσει! Μια σειρά από άτυχες και επιπόλαιες επιλογές αλλά και η αλαζονεία του καπετάνιου να μην ακούσει καμιά άλλη γνώμη δεν άργησαν να φέρουν καταστροφικά αποτελέσματα.. Στις 2 Ιουλίου η Μέδουσα βρισκόταν κατά 100 ναυτικά μίλια εκτός πορείας!

Είχε προσεγγίσει επικίνδυνα τις ακτές της σημερινής Μαυριτανίας. Μετά από έναν αδέξιο χειρισμό, η φρεγάτα προσάραξε τελικά σε μια μεγάλη ξέρα. Το πλήρωμα έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να απομακρύνει το πλοίο προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του. Ότι και να έκαναν οι ναυτικοί, ωστόσο, το καράβι δεν ξεκόλλαγε και τότε μπήκε σε εφαρμογή το plan b!

Με εντολή του καπετάνιου επιβάτες και πλήρωμα άρχισαν να εγκαταλείπουν το πλοίο, μπαίνοντας στις σωσίβιες λέμβους. Όμως οι επιβάτες ήταν περισσότεροι απ’ όσους θα μπορούσαν να χωρέσουν οι λέμβοι. Μοναδική λύση ήταν οι τεχνικοί να φτιάξουν μια τεράστια σχεδία προκειμένου να χωρέσουν σε αυτή οι περίπου 150 άνθρωποι που… περίσσευαν!

Η «σχεδία της Μέδουσας», όπως ονομάστηκε, ήταν μια πρόχειρη κατασκευή η οποία αρχικά ήταν δεμένη με σχοινιά με τις σωσίβιες λέμβους. Στην πορεία, ωστόσο, τα σχοινιά κόπηκαν και η σχεδία άρχισε να πλέει μόνη της. Εκ των υστέρων αναφέρθηκε ότι τα σκοινιά τα είχε κόψει ο ίδιος ο κυβερνήτης του πλοίου ο οποίος ήταν σε μια από τις βάρκες, αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ…

Και τότε ήταν που ρίξανε τον κλήρο για να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί...

Η φρεγάτα κολλημένη στην ξέρα και η μικρή σχεδία πλέον ακυβέρνητη, έρμαιο στις καιρικές συνθήκες και τη θάλασσα. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων η σχεδία έπλεε μέσα σε σφοδρές καταιγίδες, ισχυρούς ανέμους και τεράστια κύματα επί 13 ολόκληρες ημέρες!

Και κάπου εκεί σωθήκαν όλες οι τροφές: Η πείνα και η κούραση δεν άργησαν να φέρουν τα χειρότερα. Μέσα στην ένταση που επικρατούσε, κατώτατοι αξιωματικοί του πλοίου που επέβαιναν στη σχεδία, εκτέλεσαν κάποιους από τους απλούς επιβάτες οι οποίοι διαμαρτύρονταν.

Οι φόνοι, ωστόσο, δεν άλλαξαν την μοίρα της σχεδίας η οποία συνέχισε να πλέει ανεξέλεγκτα. Παράλληλα, πολλοί από τους επιβάτες, δεν άντεξαν και πέθαναν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Όσοι κατάφεραν και κρατήθηκαν στη ζωή ήρθαν αντιμέτωποι με ένα φρικτό δίλημμα: Ή θα πέθαναν και αυτοί, ή θα έτρωγαν τα πτώματα!

Κάποιοι προτίμησαν να πεθάνουν. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, άφηναν τα άψυχα σώματα να ξεραίνονται στον ήλιο και στη συνέχεια τα έτρωγαν προκειμένου να καταφέρουν, έστω και με αυτόν τον μακάβριο τρόπο, να κρατηθούν στη ζωή.

Μερικές μέρες μετά, το πλοίο Argus εντόπισε τη σχεδία των δεινών και του κανιβαλισμού. Όταν τους βρήκε περισυνέλλεξε ζωντανούς μόνο 15 επιβάτες, από τους οποίους τελικά έζησαν οι 10.

Όταν το Μικρό Καράβι έγινε τραγούδι… και άλλα έργα τέχνης

Τα όσα συνέβησαν αυτές τις 13 φρικτές ημέρες πάνω στη σχεδία έγιναν γνωστά και προκάλεσαν αποστροφή στη γαλλική κοινωνία. Το καθεστώς του Λουδοβίκου του ΧVIII (ο Ναπολέων είχε ηττηθεί ένα χρόνο πριν στο Βατερλώ) δέχτηκε σκληρή κριτική και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα τόσο για το ποιος θα μπορούσε να γίνει καπετάνιος σε ένα πλοίο, όσο και σε ότι αφορά την ασφάλεια του πλοίου και κυρίως τις σωσίβιες λέμβους.

Το φρικτό ναυάγιο όμως ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες. Εκτός από το γνωστό παιδικό τραγουδάκι, δημιουργήθηκαν πίνακες ζωγραφικής αλλά και βιβλία που στήριζαν την υπόθεσή τους στο συγκεκριμένο ναυάγιο! 

Ο πλέον φημισμένος από τους πίνακες, είναι αυτός του σπουδαίου ζωγράφου Τεοντόρ Ζερικό ο οποίος ονόμασε το έργο του «Σχεδία της Μέδουσας». Ο Ζερικό μελέτησε σε βάθος την υπόθεση του ναυαγίου. Για να  έχει ολοκληρωμένη και κυρίως προσωπική άποψη για τα όσα συνέβησαν πάνω στη σχεδία, επισκέφθηκε κάποιους από τους επιζώντες στο νοσοκομείο, ενώ δεν δίστασε να δει από κοντά κάποια από τα πτώματα στο νεκροτομείο.Ο Ζερικό αφού συγκέντρωσε όσα στοιχεία ήθελε, κλείστηκε για οκτώ ολόκληρους μήνες στο εργαστήριό του για να ολοκληρώσει τον πίνακα που έχει διαστάσεις 4,19 Χ 7,16! Ο Ζερικό πέθανε 5 χρόνια μετά και μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει να πουλήσει τον εκπληκτικό πίνακά του ο οποίος κάποια στιγμή πέρασε στα χέρια ιδιωτών.  Αργότερα τον πίνακα αγόρασε η γαλλική κυβέρνηση και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του Λούβρου, στην αίθουσα 61 της πτέρυγας Sully…

Παράλληλα, η ιστορία της Μέδουσας έγινε έμπνευση για να γραφτούν βιβλία, όπως το «Οι περιπέτειες του Αρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε, που λαμβάνει χώρα πάνω στο φαλαινοθηρικό πλοίο «Γράμπος» ή στο μυθιστόρημα «Η σφίγγα των πάγων» του Ιουλίου Βερν, το οποίο γράφτηκε ως συνέχεια του βιβλίου του Πόε.

ΠΗΓΗ https://www.news.gr/kosmos/paraxena/article-wide/306758/htan-ena-mikro-karavi-mia-istoria-kanivalismoy-pi.html

To απίθανο κόλπο ενός ιδιοκτήτη ......

Συνήθως, συμβαίνει εκείνα τα πρωινά που έχουμε αργήσει στη δουλειά ή που απλώς έχουμε σηκωθεί κακόκεφοι. Μπαίνουμε μέσα σε ένα καφέ για να πάρουμε τον άκρως απαραίτητο πρώτο καφέ της ημέρας και δε λέμε ούτε «καλημέρα» στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το μπαρ.

Προσωπικά -το παραδέχομαι- το έχω κάνει δεκάδες φορές και κάθε φορά που το συνειδητοποιώ νιώθω 300 φορές πιο άσχημα, σαν να προστίθεται άλλο ένα τουβλάκι ενοχών πάνω στον τοίχο του κάρμα μου. Θέλεις επειδή σκεφτόμουν κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, θέλεις επειδή το πρωί δεν διακρίνομαι για την ομιλητικότητα μου; Ναι, έχω υπάρξει απότομη, οριακά αγενής, με τον εκάστοτε υπάλληλο του καφέ που μου ετοιμάζει το μαγικό φίλτρο που λέγεται καφές και χάρη σε αυτό επαναλειτουργώ κάθε πρωί.

Επειδή μάλλον υπάρχουν πολλοί σαν εμένα, σε όλο τον κόσμο, ο Austin Simms, ιδιοκτήτης του καφέ Roanoke, κουράστηκε με την αγένεια των ανθρώπων και σκέφτηκε έναν πολύ δημιουργικό (και αποστομωτικό αν μου επιτρέπετε) τρόπο να «εκπαιδεύσει» τους πελάτες του να είναι πιο ευγενικοί ή έστω πιο ευχάριστοι αν θέλετε.

«Κάποια μέρα θα ήθελα να αποκαταστήσω όλες τις αδικίες που υπάρχουν σε αυτό τον πλανήτη. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω με κάτι απλό: να χρεώνω έξτρα τους πελάτες που δεν βρίσκουν λίγο χρόνο ή διάθεση να καλημερίσουν, να πουν ένα «γεια», να σκεφτούν πως υπάρχει ένας άνθρωπος πίσω από το μπαρ», δηλώνει ο Simms. Έτσι, τοποθέτησε μια πινακίδα έξω από το μαγαζί του με την οποία ενημέρωνε τους πελάτες και τους περαστικούς για την καινούρια πολιτική χρέωσης του καφέ.

Όπως διαβάζετε, στην πινακίδα αναγράφεται η τιμή του καφέ η οποία «πέφτει», όσο αυξάνεται το επίπεδο ευγένειας με την οποία θα τον ζητήσει ο πελάτης:

«1 μονός καφές», 5 δολάρια

«1 μονός καφές, παρακαλώ», 3 δολάρια

«Καλημέρα θα ήθελα ένα μονό καφέ παρακαλώ», 1,75 δολάρια

Το κόλπο του όχι μόνο έφερε αποτέλεσμα, αλλά έγινε παγκοσμίως viral, γέμισε αράδες σε εφημερίδες, έγινε θέμα σε τηλεοπτικές εκπομπές και -προφανώς- σε sites όλου του κόσμου.

ΠΗΓΗbovary

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,

όνομα ουσιαστικόν ,

πολύ ουσιαστικόν ,

ενικού αριθμού ,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,

γένους ανυπεράσπιστου .

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,

όνομα ουσιαστικόν ,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι .

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,

κύριο όνομα των θλίψεων ,

ενικού αριθμού ,

μόνο ενικού αριθμού

και άκλιτη .

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,

όνομα ουσιαστικόν ,

γένους θηλυκού ,

ενικός αριθμός .

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες .

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά

Γιόζεφ Μένγκελε

                                
                     Γιόζεφ Μένγκελε



Ο παράφρων ευγονιστής του Γ' Ράιχ κέρδισε επαξίως το παρατσούκλι «Αγγελος του Θανάτου» που του παρεχώρησε εν πλήρει αποτροπιασμώ η Ιστορία. Τις «ημέρες της διαλογής» έστελνε τους μισούς στα αριστερά ­ κάτω από τις «ντουσιέρες» με το Zyglon Β ­ και τους άλλους μισούς στα δεξιά ­ να συμπληρώσουν τη θητεία τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα πειράματά του θα μείνουν να θυμίζουν στην ιατρική επιστήμη ποιο είναι το κόστος της υπέρβασης των ορίων της ­ πειράματα τεχνητής υποθερμίας (κατά τα οποία οι «ασθενείς» του παρέμεναν επί ώρες σε δοχεία με παγωμένο νερό) και υπερθερμίας, δοκιμές βακτηριολογικών όπλων και νέων φαρμάκων, στειρώσεις με τεράστιες δόσεις ραδιενέργειας, πειράματα στέρησης αισθητηριακών ερεθισμάτων. Ιδιαίτερη αδυναμία του όλες οι βδελυρές «παρεκκλίσεις» της αρίας φυλής ­ οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι, οι νάνοι, οι γίγαντες, οι έχοντες άλλο χρώμα οφθαλμών από το γαλάζιο κ.ο.κ. ­ και φυσικά τα δίδυμα, που συνήθως μετά τη νεκροτομή υποβάλλονταν σε λεπτομερή ανθρωπομετρική καταγραφή των εσωτερικών τους οργάνων. Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει ποτέ εαυτήν για το ότι ο επονομαζόμενος «Αγγελος του Θανάτου» θα γνωρίσει μόνο τη θεία δίκη ­ ο Μένγκελε πέθανε το 1979 από εγκεφαλικό ενώ κολυμπούσε κάπου κοντά στο Σάο Πάολο.

Η λέξη της ημέρας.

   Ετυμολογία 

ηδονή < αρχαία ελληνική ἡδονή < ἥδομαι < πρωτοελληνική *hwā́domai < ινδοευρωπαϊκή *sweh₂d- (γλυκός)

Προφορά

ΔΦΑ : /i.ðɔ.ˈni/

     Ουσιαστικό

ηδονή θηλυκό

Ø  η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε, όταν ικανοποιούνται οι φυσικές- 

βιολογικές επιθυμίες, ανάγκες ή ορμές μας

Ø  (ειδικότερα) η έντονη σωματική ευχαρίστηση που αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια της ικανοποίησης της γενετήσιας ορμής μας

·         Αδελφή της ηδονής είναι η λύπη Αίσωπος

·         Άριστο πράγμα να εξουσιάζει κανείς τις ηδονές του Αρίστιππος

·         Βραχεία είναι η τέρψη της πρόστυχης ηδονής Ευριπίδης

·         Δέλεαρ δεινόν ηδονή (Η ηδονή αποτελεί σοβαρό δόλωμα) Πλάτων

·         Ενώ η φιλόσοφοι λογομαχούν, τι είναι σπουδαιότερο: η αρετή είτε η ηδονή, εσύ ψάξε τον τρόπο να τα αποκτήσεις και τα δυο Μπέικον Φ.

·         Η δίψα για ηδονή σε κάνει σκληρό Μπουάστ Π.

·         Η εγκράτεια παρέχει αξιομνημόνευτες ηδονές Σωκράτης

·         Η εγκράτεια προσθέτει νοστιμάδα στην ευχαρίστηση Σενέκας

·         Η ηδονή μοιάζει με μεθύσι, που άμα περάσει, μας μένει η ζαλάδα

·         Ηδονή είναι η αίσθηση μιας λειτουργίας σύμφωνης προς τη φύση μέσα στο σώμα μας Αρίστιππος

·         Ηδονήν φεύγε (Να αποφεύγεις την ηδονή) Χίλων

·         Ηδονής κρατείν (Στην ηδονή να έχεις εγκράτεια) Κλεόβουλος

·         Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή Πλάτωνας

·         Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή Πλάτωνας

·         Μια ηδονή είναι περισσότερο γλυκειά, όταν προσμένει πιο πολλή Λεβέκ

·         Ο πόνος υπερτερεί της ηδονής Σοπενχάουερ

·         Οι αισχρές ηδονές χαρακτηρίζουν τον πρόστυχο άνδρα

·         Ολίγη είναι η ευχαρίστηση από άκαιρη ηδονή Ευριπίδης

·         Πολλές φορές μια σύντομη ευχαρίστηση γεννά μακρά λύπη Αρχαίο ρητό

·         Στην ηδονή να έχεις εγκράτεια Κλεόβουλος

·         Στον ακόλαστο οι λύπες ξεπερνούν τις ηδονές στο μέγεθος, στον αριθμό και στην πυκνότητα Πλάτωνας

·         Τα κέρδη των πονηρών βραχυχρόνια ηδονή, αργότερα όμως διαρκής λύπη Αντιφάνης

·         Το όμορφο πρόσωπο είναι η ηδονή των αισθήσεων Σααδή

·         Φεύγειν σαρκών πλεονασμόν (Να αποφεύγουμε τις σαρκικές καταχρήσεις) Πυθαγόρας

Για ποιο λόγο φυτεύουν κυπαρίσσια στα νεκροταφεία;

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.

Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα, αλλά και του Ζέφυρου. Σύντροφό του είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Μία καλοκαιρινή μέρα, ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο.

Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυά του αιώνια. Ο αρχαιοελληνικός μύθος του Κυπάρισσου που θρηνεί το σκοτωμένο ελάφι Ο Απόλλωνας μάταια προσπάθησε να μεταπείσει τον αγαπημένο του Κυπάρισσο, αλλά εκείνος απαρηγόρητος ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ο θεός λυπήθηκε τον πονεμένο νέο και αποφάσισε να τον ανακουφίσει από τη δυστυχία του.

Έτσι τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι από το οποίο αιώνια θα βγαίνουν τα πένθιμα δάκρυα σαν σταγόνες. Η σουβλερή μύτη του κυπαρισσιού που καρφωνόταν στον ουρανό, θα θύμιζε το ακόντιο με το οποίο πέθανε το ιερό ελάφι.

Οι αρχαίοι Έλληνες, σε ένδειξη πένθους, κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Επίσης, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών τους ή έκαιγαν πάνω σε αυτά τις νεκρικές σωρούς….

Το κυπαρίσσι έχει ρίζες στους αρχαιοελληνικούς μύθους, αλλά έγινε μέρος και της χριστιανικής παράδοσης. Στην Παναγιά τη Μεσοσπορίτισσα στον Μαραθώνα υπάρχει και η αγιογραφία, του Άγιου Σωκράτη! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εδώ έγινε η σπουδαία μάχη του Μαραθώνα και κάποιος θέλησε να τιμήσει και τον Σωκράτη. Αυτόν που κήρυξε πρώτος τον έναν Θεό και θανατώθηκε με την κατηγορία της αθεΐας. Φωτογραφία: Χρ.Βασιλόπουλος

Η χριστιανική παράδοση

Το κυπαρίσσι θεωρήθηκε πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία. Οι Χριστιανοί ορθόδοξοι, λόγο της μορφής του, θεωρούν ότι συνδέει τη γη με τον ουρανό και «βοηθούν τις ψυχές να ανέβουν στον ουρανό». Στη Δημητσάνα υπάρχει το περίφημο κυπαρίσσι που φύτεψε ο Θ. Κολοκοτρώνης στη μνήμη του αδελφού του, Γιάννου, που σκοτώθηκε στην περιοχή.

Η πραγματικότητα Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens) εξαφανίζουν τις ανεπιθύμητες μυρωδιές και κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο στα νεκροταφεία. Μάλλον όμως η αλήθεια βρίσκεται στο ριζικό του σύστημα: το κυπαρίσσι, ανεξαρτήτως εδάφους και κλίματος έχει πασσαλώδες και βαθύ ριζικό σύστημα, χωρίς να απλώνεται και να ανασηκώνει το έδαφος και έτσι δεν επηρεάζει τα ταφικά μνημεία.

ΠΗΓΗ