Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτo

Μια σκληρή και ωμή ιστορία πίσω από ένα τραγούδι που ανέθρεψε γενιές παιδιών

 Δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να μην γνωρίζει το παιδικό αυτό τραγουδάκι.Πίσω όμως από το χαρούμενο σκοπό, κρύβεται μια πολύ σκληρή ιστορία Το «να δούμε ποιος θα φαγωθεί» μπορεί να είναι το αστείο και το παιχνίδι μεταξύ αγοριών και κοριτσιών ή «αντίπαλων» ομάδων στα παιδικά παιχνίδια, ωστόσο, ο στίχος αποκαλύπτει την ιστορία του κανιβαλισμού που συνέβη στο… μικρό αταξίδευτο καράβι!

Ποιο είναι όμως το μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο

 Ήταν 17 Ιουνίου 1816 όταν  η γαλλική φρεγάτα φρεγάτα Medusa, σαλπάρησε από το Ροσφόρ στο Σαράντ Μαριτίμ της Γαλλίας. Τελικός προορισμός της ήταν το λιμάνι Πόρ Λουί της Σενεγάλης. Μαζί με τη Medusa ξεκινάνε για να κάνουν το ίδιο ταξίδι τρία ακόμα πλοία. Το Argus, το ανεφοδιαστικό Loire και η κορβέτα Echo.

Στη φρεγάτα επέβαιναν 400 επιβάτες κι επιπλέον πλήρωμα 160 ατόμων. Ανάμεσα στους επιβάτες και ο νέος κυβερνήτης της Σενεγάλης Ζυλιέν-Ντεζιρέ Σμαλτζ με την σύζυγό του. Καπετάνιος ήταν ο θαλασσόλυκος, Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ, που όμως είχε να βγει στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερα από 20 χρόνια.

Ήταν φίλος του βασιλιά της Γαλλίας και αυτό του έδωσε το εισιτήριο για το τιμόνι του πλοίου. Ο καπετάνιος ήθελε να εντυπωσιάσει τον βασιλιά αλλά και τους επιβάτες του πλοίου και έτσι όταν η νηοπομπή ξεκίνησε, αγνόησε τους καπετάνιους των τριών άλλων πλοίων και χάραξε τη δική του πορεία, έχοντας μεγαλύτερη ταχύτητα από τους υπόλοιπους.

Και το μακρύ ταξίδι στη Μεσόγειο, μόλις ξεκίνησε...

Μπορεί ο Σωμερύ να ήταν θαλασσόλυκος αλλά τα πολλά χρόνια στη στεριά τον είχαν… σκουριάσει! Μια σειρά από άτυχες και επιπόλαιες επιλογές αλλά και η αλαζονεία του καπετάνιου να μην ακούσει καμιά άλλη γνώμη δεν άργησαν να φέρουν καταστροφικά αποτελέσματα.. Στις 2 Ιουλίου η Μέδουσα βρισκόταν κατά 100 ναυτικά μίλια εκτός πορείας!

Είχε προσεγγίσει επικίνδυνα τις ακτές της σημερινής Μαυριτανίας. Μετά από έναν αδέξιο χειρισμό, η φρεγάτα προσάραξε τελικά σε μια μεγάλη ξέρα. Το πλήρωμα έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να απομακρύνει το πλοίο προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του. Ότι και να έκαναν οι ναυτικοί, ωστόσο, το καράβι δεν ξεκόλλαγε και τότε μπήκε σε εφαρμογή το plan b!

Με εντολή του καπετάνιου επιβάτες και πλήρωμα άρχισαν να εγκαταλείπουν το πλοίο, μπαίνοντας στις σωσίβιες λέμβους. Όμως οι επιβάτες ήταν περισσότεροι απ’ όσους θα μπορούσαν να χωρέσουν οι λέμβοι. Μοναδική λύση ήταν οι τεχνικοί να φτιάξουν μια τεράστια σχεδία προκειμένου να χωρέσουν σε αυτή οι περίπου 150 άνθρωποι που… περίσσευαν!

Η «σχεδία της Μέδουσας», όπως ονομάστηκε, ήταν μια πρόχειρη κατασκευή η οποία αρχικά ήταν δεμένη με σχοινιά με τις σωσίβιες λέμβους. Στην πορεία, ωστόσο, τα σχοινιά κόπηκαν και η σχεδία άρχισε να πλέει μόνη της. Εκ των υστέρων αναφέρθηκε ότι τα σκοινιά τα είχε κόψει ο ίδιος ο κυβερνήτης του πλοίου ο οποίος ήταν σε μια από τις βάρκες, αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ…

Και τότε ήταν που ρίξανε τον κλήρο για να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί...

Η φρεγάτα κολλημένη στην ξέρα και η μικρή σχεδία πλέον ακυβέρνητη, έρμαιο στις καιρικές συνθήκες και τη θάλασσα. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων η σχεδία έπλεε μέσα σε σφοδρές καταιγίδες, ισχυρούς ανέμους και τεράστια κύματα επί 13 ολόκληρες ημέρες!

Και κάπου εκεί σωθήκαν όλες οι τροφές: Η πείνα και η κούραση δεν άργησαν να φέρουν τα χειρότερα. Μέσα στην ένταση που επικρατούσε, κατώτατοι αξιωματικοί του πλοίου που επέβαιναν στη σχεδία, εκτέλεσαν κάποιους από τους απλούς επιβάτες οι οποίοι διαμαρτύρονταν.

Οι φόνοι, ωστόσο, δεν άλλαξαν την μοίρα της σχεδίας η οποία συνέχισε να πλέει ανεξέλεγκτα. Παράλληλα, πολλοί από τους επιβάτες, δεν άντεξαν και πέθαναν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Όσοι κατάφεραν και κρατήθηκαν στη ζωή ήρθαν αντιμέτωποι με ένα φρικτό δίλημμα: Ή θα πέθαναν και αυτοί, ή θα έτρωγαν τα πτώματα!

Κάποιοι προτίμησαν να πεθάνουν. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, άφηναν τα άψυχα σώματα να ξεραίνονται στον ήλιο και στη συνέχεια τα έτρωγαν προκειμένου να καταφέρουν, έστω και με αυτόν τον μακάβριο τρόπο, να κρατηθούν στη ζωή.

Μερικές μέρες μετά, το πλοίο Argus εντόπισε τη σχεδία των δεινών και του κανιβαλισμού. Όταν τους βρήκε περισυνέλλεξε ζωντανούς μόνο 15 επιβάτες, από τους οποίους τελικά έζησαν οι 10.

Όταν το Μικρό Καράβι έγινε τραγούδι… και άλλα έργα τέχνης

Τα όσα συνέβησαν αυτές τις 13 φρικτές ημέρες πάνω στη σχεδία έγιναν γνωστά και προκάλεσαν αποστροφή στη γαλλική κοινωνία. Το καθεστώς του Λουδοβίκου του ΧVIII (ο Ναπολέων είχε ηττηθεί ένα χρόνο πριν στο Βατερλώ) δέχτηκε σκληρή κριτική και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα τόσο για το ποιος θα μπορούσε να γίνει καπετάνιος σε ένα πλοίο, όσο και σε ότι αφορά την ασφάλεια του πλοίου και κυρίως τις σωσίβιες λέμβους.

Το φρικτό ναυάγιο όμως ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες. Εκτός από το γνωστό παιδικό τραγουδάκι, δημιουργήθηκαν πίνακες ζωγραφικής αλλά και βιβλία που στήριζαν την υπόθεσή τους στο συγκεκριμένο ναυάγιο! 

Ο πλέον φημισμένος από τους πίνακες, είναι αυτός του σπουδαίου ζωγράφου Τεοντόρ Ζερικό ο οποίος ονόμασε το έργο του «Σχεδία της Μέδουσας». Ο Ζερικό μελέτησε σε βάθος την υπόθεση του ναυαγίου. Για να  έχει ολοκληρωμένη και κυρίως προσωπική άποψη για τα όσα συνέβησαν πάνω στη σχεδία, επισκέφθηκε κάποιους από τους επιζώντες στο νοσοκομείο, ενώ δεν δίστασε να δει από κοντά κάποια από τα πτώματα στο νεκροτομείο.Ο Ζερικό αφού συγκέντρωσε όσα στοιχεία ήθελε, κλείστηκε για οκτώ ολόκληρους μήνες στο εργαστήριό του για να ολοκληρώσει τον πίνακα που έχει διαστάσεις 4,19 Χ 7,16! Ο Ζερικό πέθανε 5 χρόνια μετά και μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει να πουλήσει τον εκπληκτικό πίνακά του ο οποίος κάποια στιγμή πέρασε στα χέρια ιδιωτών.  Αργότερα τον πίνακα αγόρασε η γαλλική κυβέρνηση και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του Λούβρου, στην αίθουσα 61 της πτέρυγας Sully…

Παράλληλα, η ιστορία της Μέδουσας έγινε έμπνευση για να γραφτούν βιβλία, όπως το «Οι περιπέτειες του Αρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε, που λαμβάνει χώρα πάνω στο φαλαινοθηρικό πλοίο «Γράμπος» ή στο μυθιστόρημα «Η σφίγγα των πάγων» του Ιουλίου Βερν, το οποίο γράφτηκε ως συνέχεια του βιβλίου του Πόε.

ΠΗΓΗ https://www.news.gr/kosmos/paraxena/article-wide/306758/htan-ena-mikro-karavi-mia-istoria-kanivalismoy-pi.html

Για ποιο λόγο φυτεύουν κυπαρίσσια στα νεκροταφεία;

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.

Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα, αλλά και του Ζέφυρου. Σύντροφό του είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Μία καλοκαιρινή μέρα, ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο.

Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυά του αιώνια. Ο αρχαιοελληνικός μύθος του Κυπάρισσου που θρηνεί το σκοτωμένο ελάφι Ο Απόλλωνας μάταια προσπάθησε να μεταπείσει τον αγαπημένο του Κυπάρισσο, αλλά εκείνος απαρηγόρητος ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ο θεός λυπήθηκε τον πονεμένο νέο και αποφάσισε να τον ανακουφίσει από τη δυστυχία του.

Έτσι τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι από το οποίο αιώνια θα βγαίνουν τα πένθιμα δάκρυα σαν σταγόνες. Η σουβλερή μύτη του κυπαρισσιού που καρφωνόταν στον ουρανό, θα θύμιζε το ακόντιο με το οποίο πέθανε το ιερό ελάφι.

Οι αρχαίοι Έλληνες, σε ένδειξη πένθους, κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Επίσης, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών τους ή έκαιγαν πάνω σε αυτά τις νεκρικές σωρούς….

Το κυπαρίσσι έχει ρίζες στους αρχαιοελληνικούς μύθους, αλλά έγινε μέρος και της χριστιανικής παράδοσης. Στην Παναγιά τη Μεσοσπορίτισσα στον Μαραθώνα υπάρχει και η αγιογραφία, του Άγιου Σωκράτη! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εδώ έγινε η σπουδαία μάχη του Μαραθώνα και κάποιος θέλησε να τιμήσει και τον Σωκράτη. Αυτόν που κήρυξε πρώτος τον έναν Θεό και θανατώθηκε με την κατηγορία της αθεΐας. Φωτογραφία: Χρ.Βασιλόπουλος

Η χριστιανική παράδοση

Το κυπαρίσσι θεωρήθηκε πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία. Οι Χριστιανοί ορθόδοξοι, λόγο της μορφής του, θεωρούν ότι συνδέει τη γη με τον ουρανό και «βοηθούν τις ψυχές να ανέβουν στον ουρανό». Στη Δημητσάνα υπάρχει το περίφημο κυπαρίσσι που φύτεψε ο Θ. Κολοκοτρώνης στη μνήμη του αδελφού του, Γιάννου, που σκοτώθηκε στην περιοχή.

Η πραγματικότητα Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens) εξαφανίζουν τις ανεπιθύμητες μυρωδιές και κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο στα νεκροταφεία. Μάλλον όμως η αλήθεια βρίσκεται στο ριζικό του σύστημα: το κυπαρίσσι, ανεξαρτήτως εδάφους και κλίματος έχει πασσαλώδες και βαθύ ριζικό σύστημα, χωρίς να απλώνεται και να ανασηκώνει το έδαφος και έτσι δεν επηρεάζει τα ταφικά μνημεία.

ΠΗΓΗ 

Το πουλί που κελαηδάει μια φορά στη ζωή του.

Είναι κάποιο πουλί που ο μύθος λέι οτι κελαηδάει μια φορά στη ζωή του, πιό γλυκά από κάθε πλάσμα πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του ψάχνει για ένα δένδρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί..Και τότε,εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στ' αγρια κλαριά,πάει και καρφώνεται στι πιό σουβλερό,το πιό μεγάλο αγκάθι.
Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης. Δεν ξέρει τι είναι αυτό που τοσπρώχνει να πάει να τρυπηθεί και να πεθάνει κελαηδώντας.Ακόμα κι όταν το σουβλίζει το αγκάθι, δεν έχει επίγνωση του επερχομένου θανάτου. Μοναχά κελαηδάει και κελαηδάει και πεθαίνοντας υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία μέχρι που δεν του απομένει πιά φωνή να βγάλει,έστω και μια νότα παραπάνω.
Κι ωστόσο, επιμένει να το κάνει.
Επιμένει πάντα να το κάνει.

Το παιχνίδι των συναισθημάτων.

 Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».
Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιάφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γεναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της ,οπότε την άφηνε ελεύθερη . Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«....1000» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πλήγωσε τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει!!!